Je browser is verouderd en geeft deze website niet correct weer. Download een moderne browser en ervaar het internet beter, sneller en veiliger!

Of ik lichtpuntjes in mijn leven zie? Meid, ik zie hele lampen!

Lichtpuntjes van hoop

Meneer en mevrouw Cosman wonen in Landscheiding, elk in een eigen appartement. In de ruim 65 jaar van hun huwelijk hebben ze veel meegemaakt. In een gesprek over hun leven komen drie woorden steeds terug: geloof, hoop en dankbaarheid.

“We leerden elkaar kennen in de kerk. Ik was lid van de jongensvereniging, zij van de MV, de meisjesvereniging”, vertelt meneer Cosman. In dezelfde kerk trouwden ze, in 1957. “Dat ging zo in die tijd,” legt mevrouw uit. “De kerk, zondagsschool en de jeugdverenigingen, dat was je hele sociale netwerk. En bijna iedereen trouwde met iemand die je via de kerk kende.” Het echtpaar Cosman heeft mooie herinneringen aan die tijd. “Kerstmis, daar keek je echt naar uit. Dan was het groot feest met wel honderd kinderen”, herinnert meneer zich. Mevrouw Cosman: “Je kreeg dan een boekje en een sinaasappel. Een sinaasappel! Dat was echt een geschenk hoor.”

Actief in de kerk

De eerste tijd van hun huwelijk woonde het gezin Cosman in het Laakkwartier in Den Haag, maar met drie dochters werd het huis veel te klein. “Via een zakenrelatie van mijn man konden we een nieuwbouwhuis krijgen in Zoetermeer. Daar werd destijds volop gebouwd. Dus daar gingen we, weg uit Den Haag! Het was de tijd van de verzuiling, dus we kwamen keurig in een straat van de protestantse woningbouwvereniging terecht. Op zondag liepen we met alle gezinnen bijna in een optocht naar de kerk.”

Het geloof en de kerk spelen een belangrijke rol in het leven van meneer en mevrouw Cosman. Ze zijn verschillende keren verhuisd en sloten zich steeds weer aan bij een kerk in hun nieuwe woonplaats. Meneer vertelt dat ze altijd veel kerkenwerk hebben gedaan. “Ik was diaken of ouderling en mijn vrouw is jarenlang kerkorganist geweest”. “Na ons trouwen heb ik orgelles genomen en zo ben ik in de muziek gerold. Ik speelde vaak met kerst in de kerk”, zegt mevrouw trots.

Wonen in Landscheiding

Meneer Cosman heeft in zijn leven veel getobd met zijn gezondheid. Hij is dankbaar voor de goede zorgen van zijn vrouw. “Ontelbare keren heb ik hem naar het ziekenhuis moeten rijden”, vertelt mevrouw. “Maar in 2020 ging het niet meer. Toen is hij hier in Landscheiding komen wonen. Een tijdje later ging het bij mijzelf mis. Het was even kantje boord. Het ging echt slecht me. Ik dacht ‘wat heeft mijn leven nu nog voor zin?’. Maar ik ben er bovenop gekomen en kon gelukkig ook in Landscheiding terecht. Daar zie ik echt de hand van God in. Ik ben daar ontzettend dankbaar voor. We wonen in hetzelfde huis waar we fijn verzorgd worden en de rust vinden die we nodig hebben. En het is vlakbij onze dochter die slechtziend is maar hier toch op bezoek kan komen. Als dat geen lichtpuntjes zijn dan weet ik het ook niet meer!”

“De medewerkers zijn zo lief en vol aandacht”

Het echtpaar Cosman heeft in Landscheiding plezierige contacten met andere bewoners. “Sommige mensen zie ik echt als gelijkgestemden”, vertelt mevrouw. Met hen heb je fijne gesprekken.” Mevrouw vertelt ook dankbaar over de medewerkers van Landscheiding. “Allemaal zo lief en vol aandacht. Ze weten dat ik van puzzelen houd, dus dan wordt er een mooie puzzel gebracht. En er wordt heerlijk gekookt. We eten meestal in het restaurant hier beneden. De kok krijgt regelmatig een complimentje van me.”

Meneer Cosman doet actief mee aan het mannencafé van de geestelijk verzorger. “Daar hebben we mooie gesprekken over ons geloof en de hoop waaruit we leven. Vorig jaar vroeg Pieter of ik bij het kerstdiner een kerstverhaal wilde vertellen. Met veel plezier heb ik dat gedaan. Dat was één van de mooie momenten waar we hier echt van genieten.”