Een bewoner van Tabitha staat bij de ingang van mijn kantoor op een afdeling voor mensen met dementie. Op dit moment zijn op deze afdeling de deuren nog dicht en blijven bewoners dus op de afdeling.
Iedere dag maakt deze bewoner wel even een praatje en dat doen veel bewoners als ze langs lopen en mij achter mijn bureau zien zitten. Het levert mooie waardevolle ontmoetingen op van het delen van de kleine dingen van de dag tot diep verdriet over de grote dingen van het leven. Even tijd en aandacht, een luisterend oor, een liefdevolle blik, het kan zoveel geven en de dag soms net iets lichter maken.
Zoals vandaag als de bewoner nog even blijft staan en zegt: “Nu ik die deur wijd open zie staan, moet ik opeens aan een lied denken wat ik leerde op de zondagschool; ‘ Ik zie een poort wijd open staan’. "
“Wat mooi”, zeg ik. “Kom dan luisteren we er even naar” en ik zoek het lied op. Even later klinken de stemmen van een mannenkoor door mijn kamertje. Hij staat naast me en samen zingen we de oude, voor hem zo vertrouwde woorden. ‘Ik zie een poort wijd open staan, waardoor het licht kan stromen en dan het refrein; die poort staat open ook voor mij’
Tranen glijden over zijn gezicht, ik pak zijn hand en als de klanken van het orgel wegsterven, vraag ik wat hem zo ontroert. Hij kijkt me aan en in zijn blik zie ik heimwee, pijn en verlangen. De woorden komen als vanzelf als hij vertelt hoe moeilijk het is dat er zoveel deuren dicht gaan in zijn leven. Zoveel dingen die letterlijk en figuurlijk zijn afgesloten voor hem, bedenk ik me. Maar, zegt hij en de vreugde breekt er dwars doorheen. “Er gaan zoveel deuren dicht, vandaag voel ik dat er een deur open gaat.”
Hij droogt zijn tranen, bedankt mij en begint aan zijn rondje over de gang. Straks zal hij weer langs komen…
Ik blijf ontroerd achter en besef des te meer dat waar deuren dicht gaan, wij deuren kunnen openen en dat daardoor heen Licht van Boven kan stromen. Het oude lied raakt opeens het heden en krijgt een nieuwe betekenis.
Ik zie een poort wijd open staan, waardoor het licht kan stromen
Janneke Bregman, geestelijk verzorger Tabitha Loosduinen
