Oneindig teder

Wij allen vallen. We ontkomen er niet aan. Als kind leren we de wereld kennen met vallen en opstaan, en eigenlijk blijft dat ons hele leven zo. Wie werd nooit opgeschrikt door een plotseling noodlot; overvallen door het besef dat je als mens plannen kunt maken, maar dat je je uiteindelijk hebt neer te leggen bij wat je overkomt? Een laatste tegenvaller is voor velen het ouder worden. We willen allemaal graag op een leuke manier oud worden, maar wanneer we te afhankelijk worden, de wereld kleiner wordt, en de eenzaamheid groter, dan kan het zijn dat de ouderdom ons zwaar valt.

Speciaal in deze maand, waarin we onze geliefde doden gedenken, weten we: vallen hoort bij het mens-zijn. Hoe mooi is het, wanneer we dan ook, net als in dit gedicht, mogen ervaren, vermoeden of geloven, dat we opgevangen worden.

Afgelopen week had ik een gesprek met een echtpaar, dat met veel moeite en verlies te maken heeft. Ze zeiden tegen mij: “en toch, door alle verdriet heen, we worden gedragen. We worden, door de diepte heen, gedragen door de mensen om ons heen, en ook door God.” Mogelijk kunt u daar ook iets van ervaren in de herfst van het leven. Dat u gedragen wordt op een onzichtbare manier, de een zal dat God noemen, een ander misschien de liefde, of de schoonheid van de natuur. Deze maand zijn er herdenkingsbijeenkomsten op alle woonzorglocaties van Cardia, waarin we een licht aansteken en de namen noemen van wie ons zijn ontvallen. Omdat we allemaal eens vallen, maar ook opgevangen worden. Door een hand die ‘oneindig teder’ is.

Mirjam Röhling, Geestelijk verzorger Onderwatershof